Wylew u psa jest ostrym procesem patologicznym, który obejmuje tkankę nerwową i utrzymuje się ponad dobę. Jeśli objawy zaczynają ustępować przed upływem 24 godzin, mówimy o ataku niedokrwiennym (absolutnie nie można jednak czekać tak długo z wizytą u weterynarza, jeśli jest to ostry udar, pies nie przeżyje takiego czasu Gość ANNdromeda. Opublikowano 21 Września 2015. Mój tato miał rozległy udar krwotoczny 13 dni temu. Pogotowie wezwano dopiero 12h po udarze (był sam w domu). Od początku jest nieprzytomny, lekarze nie dają nadziei na cokolwiek. Wylew był rozległy, obrzęk mózgu ogromny (ale teraz maleje), czasu upłynęło za dużo W zakres tego określenia wchodzi udar niedokrwienny i udar spowodowany krwawieniem wewnątrzczaszkowym (krwotok). W praktyce jednak często określenia "udar" używa się, mówiąc o udarze niedokrwiennym, prawdopodobnie ze względu na to, że występuje najczęściej - stanowi aż 85 proc. wszystkich udarów. Udar niedokrwienny może być zakrzepowo-zatorowy, zatorowy bądź hemodynamiczny. Ten ostatni typ pojawia się, kiedy obniża się ciśnienie tętnicze i drastycznie spada regionalny przepływ mózgowy (a więc nie ma żadnej przeszkody w naczyniu w postaci zakrzepu czy zatoru). Znacznie rzadziej występuje udar krwotoczny, czyli po prostu wylew. Ok. 30 tys. z nich w ciągu miesiąca umiera. Udar mózgu zajmuje tym samym trzecie miejsce, jeśli chodzi o przyczyny zgonów w naszym kraju. W aż 80 proc. przypadków jest to udar niedokrwienny (inaczej: zawał mózgu), a w pozostałych 20 proc. – udar krwotoczny (wylew) bądź udar żylny (bardzo rzadki, spowodowany zakrzepicą). Udar mózgu to stan zagrażający życiu, dlatego przy jego podejrzeniu należy zapewnić choremu bezpieczeństwo i jak najszybciej wezwać pogotowie ratunkowe. Objawy świadczące o udarze mózgu mogą mieć różne nasilenie, jednak najczęściej są dość charakterystyczne.Lekki udar niedokrwienny może przyczynić się do powstania niedowładu mięśni twarzy lub kończyny górnej YWPtPsa. Udar mózgu – istota choroby Udar najczęściej, bo aż w 80% przypadków, jest skutkiem niedrożności jednej z tętnic doprowadzających krew do mózgu. Taką sytuację określa się jako udar niedokrwienny. Przyczyną zatkania naczynia jest zwykle miażdżyca, dlatego choroba dotyka przede wszystkim osoby starsze. W pozostałych 20% przypadków występuje udar krwotoczny, polegający na pęknięciu drobnej tętnicy i wylaniu się krwi do mózgu. Ten typ udaru grozi między innymi osobom z zaburzeniem krzepnięcia krwi oraz nadciśnieniem tętniczym. Zarówno udar niedokrwienny jak i krwotoczny mają ten sam skutek – powodują martwicę fragmentu mózgu. Ból głowy – po czym poznać, że to udar? Jeśli już wystąpi, jest bardzo niespecyficzny. W samym bólu nie ma szczególnie niepokojących cech. Zwykle nie jest szczególnie silny, ostry, nagły. Dla osoby, która miewa napięciowe bóle głowy lub napady migreny, ból głowy powstający podczas udaru mózgu nie różni się znacząco od tych dolegliwości. Udar mózgu u 70–80% osób przebiega zupełnie bezbólowo. Jeśli już ból wystąpi, to w przypadku udaru niedokrwiennego zwykle jest obecny od rana, od razu po przebudzeniu. Udar krwotoczny może objawić się dość nagłym bólem pojawiającym się w czasie wysiłku fizycznego. Dolegliwości umiejscawiają się często za oczami lub obejmują całą głowę. Mogą być odczuwane jako wrażenie opasywania, ucisku. Zobacz też: Czy to zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych? Zatkanie różnych tętnic, czyli różne objawy Udar mózgu charakteryzuje się ogromną różnorodnością objawów. Wynika to z tego, że zatkaniu mogą ulegać różne tętnice i to w różnym miejscu. Każda z nich doprowadza krew do konkretnych miejsc w mózgu. Z kolei każde miejsce odpowiedzialne jest za inne funkcje, jak: mówienie, wzrok, czucie, równowaga, świadomość czy myślenie. Te zdolności, oraz wiele innych, mogą ulec uszkodzeniu. Udar często objawia się osłabieniem i utratą przytomności. Trwa to różnie długo – od chwilowego omdlenia do kilkudniowej śpiączki. Może wystąpić zaburzenie kontaktu z osobą chorą, która nie wie gdzie jest, co się dzieje, nie poznaje bliskich. Mowa staje się bardzo niewyraźna lub jest zrozumiała, ale wypowiadane zdania pozbawione są sensu. Często dochodzi do paraliżu jednej kończyny lub ręki i nogi po tej samej stronie. Bywa, że chory nie odczuwa dotyku, temperatury oraz bólu w porażonych kończynach. Rzadko zdarza się nagła utrata wzroku, zwykle w jednym oku. Zobacz też: Na czym polegają nerwobóle twarzy? Tomografia rozstrzygnie wątpliwości! Chorobę można zwykle rozpoznać po charakterystycznych dolegliwościach. Zawsze jednak wykonuje się dodatkowe badania, zwykle tomografię komputerową głowy. Czasem pozwala ona rozstrzygnąć wątpliwości co do choroby. Jednak przede wszystkim dzięki niej można odróżnić udar niedokrwienny od krwotocznego. Jest to bardzo ważne, ponieważ oba typy leczone są w zupełnie inny sposób. O ile udar krwotoczny jest prawie zawsze widoczny w tomografii komputerowej, to badanie wykonane w udarze niedokrwiennym może początkowo nie ujawnić żadnych nieprawidłowości. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Udar móżdżku to dość rzadko spotykany rodzaj udaru, o którym - nawet mimo niedużej częstości - zdecydowanie warto mówić. Powodem, przez który jednostka ta powinna wzbudzać zainteresowanie, jest w tym przypadku to, iż udar móżdżku - zwłaszcza w krótkim czasie od jego wystąpienia - daje niewielkiego nasilenia, bardzo niespecyficzne objawy, przez co niezbędne choremu leczenie może być rozpoczynane z opóźnieniem. Jakie więc dolegliwości mogą sugerować właśnie udar móżdżku i jakie badania powinno się wykonać w celu zdiagnozowania tego schorzenia? Poradnik Zdrowie: kiedy iść do neurologa? Spis treściUdar móżdżku niedokrwienny i krwotoczny: przyczynyUdar móżdżku: objawyUdar móżdżku: diagnostykaUdar móżdżku: leczenieUdar móżdżku: rokowania Udar móżdżku (ang. cerebellar stroke lub cerebellar infarct) wystąpić może w dowolnym wieku - nawet i u dziecka - ogólnie jednak jest to choroba typowa dla osób dorosłych (ryzyko jej wystąpienia narasta wraz z wiekiem i największe ryzyko zachorowania na udar móżdżku mają pacjenci będący w podeszłym wieku). Podobnie jak i inne elementy wchodzące w skład ośrodkowego układu nerwowego, tak samo i móżdżek może być objęty różnymi procesami patologicznymi - wśród nich najczęściej wymieniane jest zapalenie móżdżku, możliwe jest jednak wystąpienie również i schorzenia, o którym wspomina się zdecydowanie rzadziej, a którym jest udar móżdżku. Ogólnie problem ten nie jest częsty - w piśmiennictwie wspomina się, że stanowi on mniej niż 10% spośród wszystkich udarów mózgu, inni autorzy podają jednak zdecydowanie bardziej precyzyjne dane i wspominają, że udar móżdżku stanowi około 2% wszystkich przypadków udarów. Udar móżdżku niedokrwienny i krwotoczny: przyczyny Podobnie jak i inne udary, tak i udar móżdżku może przybierać postać niedokrwienną lub krwotoczną. Do pierwszej z wymienionych dochodzić może wtedy, gdy zablokowaniu – np. przez skrzeplinę - ulegną naczynia krwionośne, które odpowiadają za dostawy krwi właśnie do móżdżku. Mowa tutaj o takich strukturach, jak: tętnica dolna przednia móżdżku tętnica dolna tylna móżdżku tętnica górna móżdżku Zdarza się jednak i tak, że udar móżdżku rozwija się w mechanizmie krwotocznym - w takim przypadku uszkodzenie tkanki nerwowej w tylnym dole czaszki może być konsekwencją doświadczenia urazu głowy, ale i samoistnego - np. wskutek znacznie podwyższonego ciśnienia tętniczego krwi – pęknięcia naczyń krwionośnych. Istnieje również i możliwość, że udar krwotoczny mózgu rozwinie się wskutek uszkodzenia struktur naczyniowych przez rozwijający się u chorego nowotwór wewnątrzczaszkowy. Warto tutaj nadmienić, iż wymienia się także kilka czynników ryzyka wystąpienia udaru móżdżku, którymi są: podwyższony poziom cholesterolu we krwi palenie tytoniu nadciśnienie tętnicze (szczególnie nieleczone lub niedostatecznie kontrolowane) otyłość cukrzyca niedostateczna aktywność fizyczna miażdżyca Udar móżdżku: objawy Poważnym, związanym z udarem móżdżku, problemem jest to, że pojawiające się w jego przebiegu dolegliwości - szczególnie na początku - są bardzo niespecyficzne i mogą one w ogóle nie nasuwać podejrzenia tego, że pacjent zachorował właśnie na tę chorobę. W krótkim czasie od wystąpienia tej postaci udaru u pacjenta pojawiać się mogą zawroty głowy nudności bóle głowy odbieranie zdwojonego obrazu drżenia Wraz jednak z czasem i postępującym uszkodzeniem tkanki nerwowej, u chorych rozwijać się mogą kolejne jeszcze, zdecydowanie bardziej budzące niepokój dolegliwości, takie jak np.: zaburzenia koordynacji ruchowej wzmożenie odruchów ścięgnistych trudności z połykaniem zaburzenia mowy niekontrolowane ruchy gałek ocznych Ostatecznie - szczególnie przy braku leczenia - u pacjentów z udarem móżdżku pojawiać się mogą zaburzenia świadomości, przybierające czasami nawet postać śpiączki. To właśnie chociażby ryzyko jej wystąpienia wskazuje na to, jak ważna jest właściwa diagnostyka przy podejrzeniu udaru móżdżku. Udar móżdżku: diagnostyka Podkreślenia wymaga tutaj od razu to, że wysunąć nawet samo tylko przypuszczenie udaru móżdżku nie jest łatwo - po pierwsze jest tak dlatego, że schorzenie to jest stosunkowo rzadkie, dodatkowo dolegliwości, które pojawiają się w jego przebiegu, sugerować mogą wiele innych chorób, takich jak krwotok podpajęczynówkowy, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych czy zapalenie mózgu. Ogólnie u chorego, który zgłasza się do lekarza z podanymi wcześniej objawami, wstępnie wykonywane jest badanie neurologiczne - umożliwia ono wykrycie pewnych nieprawidłowości (takich jak np. trudności z prawidłowym wykonaniem próby palec-nos), które związane są z udarem móżdżku, samo jednak to badanie nie umożliwia postawienia rozpoznania zawału móżdżku. Do tego celu konieczne jest wykonanie badań obrazowych, takich jak rezonans magnetyczny czy tomografia komputerowa głowy. To właśnie dzięki nim możliwe jest wykrycie ognisk niedokrwiennych w obrębie móżdżku czy odpowiedzialnego za udar móżdżku krwawienia wewnątrzczaszkowego. Czasami w diagnostyce schorzenia wykonywane są inne jeszcze niż wspomniane powyżej badania, takie jak np. angiografia rezonansu magnetycznego. Udar móżdżku: leczenie Istotne jest nie tylko stwierdzenie, że pacjent doświadczył udaru móżdżku, ale i określenie tego, czy wystąpił u niego udar krwotoczny czy niedokrwienny - leczenie udaru móżdżku różni się bowiem w zależności od tego, w jakim dokładnie mechanizmie do niego doszło. W przypadku udaru krwotocznego najistotniejsze jest powstrzymanie aktywnego krwawienia, może również zachodzić konieczność dokonania operacyjnej ewakuacji nagromadzonej wewnątrzczaszkowo krwi. U chorych z niedokrwiennym udarem móżdżku postępowanie uzależnione jest z kolei od tego, po jakim czasie chory znajdzie się pod opieką specjalistów - jeżeli dojdzie do tego w ciągu pierwszych 4,5 godzin, zazwyczaj możliwe jest przeprowadzenie leczenia trombolitycznego z wykorzystaniem rekombinowanego tkankowego aktywatora plazminogenu. Czasami wykorzystywana w tym przypadku jest również i trombektomia. Opisane powyżej oddziaływania zdecydowanie nie są jednak jedynymi metodami stosowanymi w leczeniu udaru móżdżku. Początkowo - w celu stabilizacji stanu chorych - podawane mogą być im również leki obniżające ciśnienie tętnicze krwi, środki przeciwdrgawkowe czy preparaty zmniejszające krzepliwość krwi. Chorzy muszą podlegać czujnemu monitorowaniu - jednym z zagrożeń, które może się rozwinąć w ciągu kilku dni od wystąpienia udaru móżdżku, jest reaktywny obrzęk mózgu. Już po tym, gdy uda się opanować stan chorego i jego życiu przestanie zagrażać niebezpieczeństwo, zwykle wraca on do swojego domu. Na tym jednak leczenie jeszcze się zdecydowanie nie kończy - w celu umożliwienia pacjentowi jak najlepszego funkcjonowania po przebyciu udaru móżdżku, zalecane jest mu regularne korzystanie z rehabilitacji. Udar móżdżku: rokowania Ogólnie rokowania w przypadku udaru móżdżku uznawane są za gorsze niż tych pacjentów, którzy doświadczają zdecydowanie częstszego udaru mózgu. Jako przykład można tutaj podać dane z jednego badania, w którym oceniono, że tak jak udar mózgu prowadził do zgonu nieco ponad 12% chorych, tak udar móżdżku zakończył się zgonem 23% pacjentów, którzy na niego zachorowali. Taka sytuacja bierze się stąd, iż objawy udaru móżdżku - jak wspominano już wcześniej - są niespecyficzne, oprócz tego chorzy nierzadko początkowo je bagatelizują i przez to zgłaszają się oni do lekarza po późnym czasie od wystąpienia choroby. Zwłoka w rozpoczęciu leczenia w tej sytuacji znacząco pogarsza rokowania, dlatego też bezapelacyjnie wtedy, gdy nagle pojawiają się u pacjenta jakieś nowe, niepokojące dolegliwości, powinien on jak najszybciej udawać się do lekarza. Absolwent kierunku lekarskiego na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Wielbiciel polskiego morza (najchętniej przechadzający się jego brzegiem ze słuchawkami w uszach), kotów oraz książek. W pracy z pacjentami skupiający się na tym, aby przede wszystkim zawsze ich wysłuchać i poświęcić im tyle czasu, ile potrzebują. Zawał i udar mózgu to dwie groźne choroby, które mogą doprowadzić do ciężkiego kalectwa, nawet śmierci. Pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego – jedna dotyczy serca i układu krążenia, zaś druga – mózgu i tkanki nerwowej. Jednak poza tym, że obie w sposób dramatyczny mogą pogorszyć jakość życia, mają jeszcze jedną wspólną cechę – są na ogół spowodowane przez te same czynniki. Zawał serca jest to martwica mięśnia sercowego spowodowana niedokrwieniem. Powstaje zwykle na tle choroby niedokrwiennej serca, której rozwój jest przyczyną zwężenia jednej z tętnic wieńcowych – naczyń, które zaopatrują mięsień sercowy w tlen. Najczęściej następuje to na skutek zakrzepu na pękniętej blaszce miażdżycowej, który zamyka naczynie wieńcowe. Do czynników ryzyka choroby wieńcowej i zawału serca należą: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, otyłość, palenie papierosów, brak ruchu, stres. Zobacz film: "Uwarunkowania genetyczne chorób serca" Zawał serca w wielu przypadkach doprowadza do śmierci lub do znacznego ograniczenia aktywności w życiu codziennym. Udar mózgu to nagłe wystąpienie objawów uszkodzenia mózgu powstałego w wyniku zaburzeń krążenia mózgowego. Może przebiegać z utratą świadomości lub bez niej. Podłoże schorzenia stanowi niedokrwienie tkanki mózgowej wskutek zakrzepu lub zatoru tętnic mózgowych (jest to udar niedokrwienny – 80% przypadków) lub krwotok mózgowy (udar krwotoczny – około 20%). Udar niedokrwienny można nazwać zawałem mózgu, gdyż wskutek braku dopływu krwi do tkanki nerwowej dochodzi do jej martwicy. spis treści 1. Objawy udaru mózgu 2. Miażdżyca 1. Objawy udaru mózgu Mogą być bardzo różne, np.: porażenie lub niedowład (osłabienie) jednej kończyny albo całej połowy ciała, porażenie mięśni twarzy, zaburzenia czucia w połowie ciała, nagłe zaniewidzenie na jedno oko, zaburzenia zachowania, zaburzenia mowy i rozumienia słów. Przy odpowiednim leczeniu objawy te mogą się wycofać, przynajmniej częściowo. Czasami jednak pozostają już do końca życia. Nierzadko skutkiem udaru jest trwałe kalectwo lub nawet śmierć. Ważne jest jak najszybsze przewiezienie chorego do szpitala na oddział neurologiczny – najlepiej w ciągu 3 godzin od wystąpienia objawów. Niestety, rzadko jest to możliwe. Najczęstszymi przyczynami tego schorzenia są miażdżyca, a także nadciśnienie tętnicze i zatory pochodzenia sercowego (np. przy migotaniu przedsionków). Czynnikami ryzyka udaru są stany sprzyjające rozwojowi miażdżycy, a więc te same, które przyczyniają się do choroby wieńcowej i zawału serca! 2. Miażdżyca Współczesny stan wiedzy medycznej uznaje miażdżycę za przewlekły stan zapalny zajmujący przede wszystkim średnie i duże tętnice. Proces ten rozpoczyna się już w młodym wieku (nawet w dzieciństwie), jednak pierwsze objawy miażdżycy jego rozwoju pojawiają się zwykle dopiero około 50. roku życia. U osób z czynnikami ryzyka (genetyczne i środowiskowe – np. palenie tytoniu, bogatotłuszczowa dieta, brak ruchu) mogą wystąpić dużo wcześniej. Proces miażdżycowy rozpoczyna się uszkodzeniem śródbłonka naczyń krwionośnych, czyli komórek, które je wyściełają. Przyczyniają się do tego turbulentny (zaburzony) przepływ krwi w nadciśnieniu tętniczym, toksyczne składniki dymu papierosowego, wolne rodniki tlenowe, utlenione cząsteczki LDL (tzw. zły cholesterol), glikowane proteiny obecne w krwi cukrzyków. Uszkodzenie nabłonka prowadzi do agregacji płytek krwi i nacieku ściany naczynia przez leukocyty oraz makrofagi, które obładowane lipidami z czasem stają się komórkami piankowatymi, a także do namnażania się komórek mięśniowych tworzących ścianę naczynia. Powstaje blaszka miażdżycowa, która zwęża światło naczynia krwionośnego. Jeśli jest ona stabilna, nie powoduje na razie większych kłopotów. Jednak największe niebezpieczeństwo stanowi pęknięcie blaszki miażdżycowej, kiedy stanie się ona niestabilna pod wpływem toczącego się w niej procesu zapalnego i wydzielanych przez leukocyty białek zapalnych. Doprowadza to do powstania zakrzepu, który może zaczopować tętnice i przerwać strumień krwi płynący do narządu. Bez względu na to, jaka to będzie tkanka – nerwowa czy mięśniowa serca – skutek będzie podobny: martwica i utrata funkcji. Różnica polega na wrażliwości różnych komórek na niedokrwienie – neurony umierają szybciej niż komórki mięśni. Zarówno udar, jak i zawał serca mogą jednak prowadzić do śmierci lub trwałego kalectwa. Obie choroby manifestują się w zupełnie inny sposób, jednak do ich rozwoju przyczyniają się takie same czynniki. Jeśli chcemy uniknąć zarówno udaru, jak i zawału, warto już dziś zadbać o swoje zdrowie: Wykonać badania krwi na poziom cholesterolu i cukru. Kontrolować ciśnienie tętnicze. Rzucić palenie papierosów. Schudnąć, aby BMI było mniejsze niż 25. Więcej się ruszać – codziennie! Mniej się denerwować. Nie przesadzać z piciem alkoholu. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Karolina Kropiewnicka-Buczek Lekarz, autorka wielu publikacji naukowych. Fot: / Wylew to stan, w którym dochodzi do wynaczynienia się krwi w mózgu. Jest to tzw. udar krwiotoczny (krwotok mózgowy), znacznie często cięższy w skutkach niż udar niedokrwienny. Pierwsze objawy wylewu to nagły i bardzo silny ból głowy, mdłości, niedowład. Leczenie przeprowadza się w warunkach szpitalnych. Wylew to ogólna nazwa wylewu krwi do mózgu. Organ ten, który odpowiada za kontrolę wszystkich funkcji organizmu, może ulec uszkodzeniu wskutek wypadku bądź w przebiegu różnych chorób, takich jak udar mózgu. Udar a wylew Udar mózgu, czyli efekt zaburzeń ukrwienia mózgu, jest stanem zagrażającym życiu. Wywołuje go zablokowanie albo uszkodzenie naczyń krwionośnych mózgu. Udar mózgu może być: niedokrwienny – oznacza nagłe zatrzymanie dopływu krwi do mózgu. Występuje znacznie częściej niż udar krwotoczny (w ok. 85% przypadków) krwotoczny – spowodowany jest pęknięciem tętnicy i wylewem krwi do otaczających tkanek. Jeżeli do krwawienia doszło pod pajęczynówką (jedną z trzech opon mózgowo-rdzeniowych), stwierdza się wylew podpajęczynówkowy – jest on przyczyną ok. 5% wszystkich udarów (zarówno niedokrwiennych, jak i krwotocznych). Wylew krwotoczny może być również śródmózgowy. Zobacz film: Skąd się bierze udar? Źródło: 36,6 Czym różni się udar od wylewu? Skutkiem wylewu jest udar krwotoczny, co oznacza, że wylew może być przyczyną udaru mózgu, lecz nie każdy udar spowodowany jest wylewem. Jak rozpoznać wylew? Udar krwotoczny ma gwałtowny przebieg, a stan pacjenta z wylewem jest znacznie cięższy niż z udarem niedokrwiennym. Pierwsze objawy wylewu krwi do mózgu to: gwałtowny, bardzo silny ból głowy (główny objaw krwawienia podpajęczynówkowego) mdłości i wymioty sztywność karku nagłe osłabienie kończyn niedowład połowiczy (paraliż połowy ciała – przeciwnej do półkuli mózgu, w której doszło do wylewu) ból oczu zaburzenia świadomości utrata przytomności. Wylew w oku Do wylewu może dojść w oku – jest to skutek wynaczynienia się krwi do oka. Nie jest on tak groźny, jak tradycyjny wylew (udar krwotoczny mózgu). Wylew do oka to skutek gwałtownego (i zazwyczaj krótkotrwałego) wzrostu ciśnienia żylnego. Wylew może być podspojówkowy – jest to bardzo częste pęknięcie naczynka w gałce ocznej. Pojawia się w przypadku nagłego skoku ciśnienia, urazów mechanicznych, niedoboru witaminy K, zaburzeń w procesie krzepnięcia krwi, odwarstwienia się siatkówki czy w efekcie noszenia źle dobranych szkieł kontaktowych. Zobacz film: Jak przekonać ludzi, aby zaczęli dbać o swoje zdrowie? Źródło: Agencja TVN. Zobacz także: Męty w oku – przyczyny, objawy i leczenie latających muszek Wylew – przyczyny Przyczyną wylewu krwi do mózgu bardzo często jest nadciśnienie tętnicze. Do wylewu może także dojść na skutek pęknięcia tętniaka będącego rozszerzeniem naczynia krwionośnego w jego słabym miejscu (np. w rozgałęzieniu naczyń). W efekcie zbyt wysokiego ciśnienia krwi w tętniaku dochodzi do rozerwania ściany naczynia krwionośnego. Krew, przedostając się do otaczających tkanek, niszczy je – może także wpłynąć do przestrzeni pomiędzy środkową a zewnętrzną oponą mózgową. Zalane krwią komórki bardzo szybko zaczynają obumierać. Ponadto do możliwych przyczyn wylewu należy zaliczyć: urazy infekcje nałogowe palenie papierosów niezdrową dietę brak ruchu nieprawidłowości w budowie naczyń krwionośnych zmiany miażdżycowe guzy zaburzoną krzepliwość krwi skazy krwotoczne (mogą też wywołać podskórny wylew krwi). Pierwsza pomoc przy wylewie W przypadku podejrzenia udaru mózgu (wylewu) natychmiastowa pomoc lekarska jest kluczowa. Dla życia chorego liczy się każda minuta! Zlekceważenie pierwszych objawów udaru może doprowadzić do trwałego kalectwa, a często kończy się śmiercią. Pierwsza pomoc przy wylewie polega przede wszystkim na niezwłocznym wezwaniu pogotowania ratunkowego – ostateczną diagnozę i leczenie można podjąć wyłącznie w warunkach szpitalnych. Osobę, u której podejrzewa się wylew krwi do mózgu, należy położyć w pozycji bocznej ustalonej i bezwzględnie towarzyszyć jej aż do przyjazdu karetki. Zobacz film: Czy Polacy chętnie korzystają z bezpłatnych badań i konsultacji lekarskich? Źródło: Agencja TVN. Leczenie wylewu Aby rozpoznać typ udaru, wykonuje się tomografię komputerową. Rozległy wylew krwi wymaga leczenia operacyjnego. Celem leczenia jest zamknięcie pękniętego naczynia (tętniaka) i niedopuszczenie do obkurczenia się okolicznych naczyń krwionośnych, czego skutkiem mogłoby być niedotlenienie mózgu. Rodzaj leczenia wylewu uzależniony jest od stopnia jego rozległości, przyczyny oraz lokalizacji. U niektórych osób pojawia się tzw. mini udar (nie: mini wylew), czyli przejściowy atak niedokrwienny mózgu. Objawy przepowiadające to mrowienie, osłabienie mięśni, niewyraźna mowa, zaburzenia widzenia. Mini udary powinny być leczone – w przeciwnym wypadku istnieje ok. 10% szans na to, że w ciągu roku od ich wystąpienia dojdzie do udaru mózgu niedokrwiennego. Wylew – rehabilitacja Ponieważ skutki wylewu mogą oznaczać paraliż, zaburzenia mowy oraz widzenia, niesprawność ruchową oraz zaburzenia pamięci, konieczne staje się przeprowadzenie rehabilitacji. Jej celem jest przywrócenie funkcji utraconych wskutek udaru. Zaniechanie rehabilitacji po wylewie może doprowadzić do śmiertelnych powikłań (np. zakrzepicy żylnej, zapalenia płuc). Wylew u noworodka U wcześniaka może wystąpić tzw. wylew dokomorowy, czyli krwawienie do ośrodkowego układu nerwowego (skutek zaburzonego krążenia mózgowego). Wyróżnia się cztery stopnie krwawienia dokomorowego – od najłagodniejszego i niepowodującego powikłań, po krwawienie, w którym dochodzi do wylewu do tkanki mózgowej (czwarty stopień), który w większości przypadków kończy się śmiercią. Krwawienie dokomorowe może też wystąpić u dzieci urodzonych o czasie; u noworodków wylew może być skutkiem wrodzonych wad rozwojowych naczyń mózgowych (malformacji naczyniowych) lub braku suplementacji witaminą K. Bibliografia: * ** *** Domowa encyklopedia zdrowia, red. Jacek Fronczak, wyd. Reader’s Digest, Warszawa 2007. Zobacz film: Budowa mózgu. Źródło: 36,6 Przejdź do zawartości StartPoznaj NeuroAiD™Efektywność NeuroAiD™Rehabilitacja po udarze mózguOpinieBaza wiedzyBezpłatne konsultacje w zakresie udaru mózguKup NeuroAiD™StartPoznaj NeuroAiD™Efektywność NeuroAiD™Rehabilitacja po udarze mózguOpinieBaza wiedzyBezpłatne konsultacje w zakresie udaru mózguKup NeuroAiD™ Niebezpieczny udar krwotoczny Niektórzy zamiennie stosują dwa pojęcia, czyli udar mózgu i wylew. Nie do końca to słuszne, ponieważ nie każdy udar jest wylewem. Wręcz przeciwnie, wylew stanowi około 15% wszystkich przypadków udaru, i dotyczy wyłącznie udaru krwotocznego. Warto zatem pamiętać o rozróżnieniu na udar niedokrwienny (zawał mózgu) i udar krwotoczny (wylew). Czy to udar niedokrwienny, czy krwotoczny? Każdy typ udaru wynika z zaburzeń w obrębie naczyń krwionośnych mózgu, które mogą zostać zablokowane albo uszkodzone. W przypadku udaru niedokrwiennego mamy do czynienia z zatrzymaniem dopływu krwi do mózgu. Tak się dzieje, kiedy dochodzi do dużego zwężenia albo całkowitego zamknięcia naczynia, które odpowiada za doprowadzenie krwi do określonego obszaru mózgu. Udar niedokrwienny może mieć charakter: zakrzepowy – wówczas wytwarza się zakrzep zamykający swobodny przepływ krwi w naczyniu krwionośnym; zakrzepowo-zatorowy – wtedy materiał zatorowy dopływający z innej części układu krwionośnego zamyka tętnicę. Ty materiałem jest albo oderwany zakrzep, albo skrzeplina powstająca w sercu; hemodynamiczny – jego przyczyna tkwi w gwałtownym spadku ciśnienia tętniczego, co ogranicza przepływ krwi w naczyniu krwionośnym. Z kolei udar krwotoczny jest powodowany przez pęknięcie naczynia krwionośnego. W efekcie krew wylewa się do okolicznych tkanek. Mimo że oba rodzaje udaru stwarzają wysokie zagrożenie dla życia pacjenta, to jednak udar krwotoczny uważa się za bardziej niebezpieczny. Na pewno częściej ma tragiczny finał. Wyróżnia się krwotoki śródmózgowe, kiedy naczynie uszkodzone zlokalizowane jest wewnątrz mózgu. Drugi typ to krwotok podpajęczynówkowy, w którym naczynie uszkodzone znajduje się na powierzchni mózgu, natomiast krew zaczyna się gromadzić pomiędzy mózgiem a ochronną błoną pajęczą. W tym przypadku dochodzi do pęknięcia naczyniaka lub większego tętniaka. Rozpoznanie wylewu krwi do mózgu Charakterystycznym symptomem udaru krwotocznego okazuje się nagły i wyjątkowo silny ból głowy. Jednocześnie pojawiają się inne objawy jak mdłości, osłabienie kończyn czy brak w nich czucia. W wielu przypadkach dochodzi też do zaburzeń świadomości i widzenia, a także utrata przytomności. Kluczowe w takiej sytuacji jest jak najszybsze wezwanie pomocy – od tego zależy nie tylko zdrowie, ale wręcz życie człowieka. Im wcześniej chory trafi do szpitala, tym większe szanse na jego uratowanie. Czas naprawdę ma ogromne znaczenie. Udzielanie pierwszej pomocy w razie udaru krwotocznego W najgorszej sytuacji są ci, którzy doznają wylewu w samotności. Często nie są w stanie samodzielnie wezwać pomocy. Więcej szczęścia mają osoby mieszkające z kimś albo mające objawy udaru krwotocznego w towarzystwie innych ludzi. Symptomy są na tyle charakterystyczne, że raczej nikt nie powinien mieć wątpliwości, co się dzieje. Pierwsza rzecz, którą należy wykonać, to ułożenie osoby dotkniętej wylewem w pozycji bocznej ustalonej. Następnym krokiem jest oczywiście niezwłoczne wezwanie pogotowia ratunkowego. W oczekiwaniu na karetkę należy cały czas starać się utrzymać kontakt z udarowcem. Może to być mocno utrudnione, ale dla lepszego rokowania trzeba dołożyć wszelkich starań, aby chory nie stracił przytomności. Najprostszym na to sposobem jest zadawanie nieskomplikowanych pytań. Bardzo ważne, aby takiej osoby nie zostawiać samej nawet przez krótką chwilę. Różne przyczyny wylewu Trudno jednoznacznie stwierdzić, co powoduje udar krwotoczny, ponieważ jego przyczyny bywają naprawdę różnorodne. Jest to niewątpliwie dość indywidualna kwestia. Uważać powinny osoby z predyspozycjami genetycznymi. Łatwo je stwierdzić. Wystarczy prześledzić liczbę przypadków występowania nadciśnienia albo udaru w każdej możliwej postaci. To są sygnały wskazujące na spore zagrożenie. Nie oznacza to oczywiście, że każda osoba z określonymi predyspozycjami genetycznymi na pewno przejdzie wylew. Ogromne znaczenie ma tak naprawdę styl życia i żywienia. Niedobry jest brak ruchu, ale równie niebezpieczna zbyt intensywna aktywność fizyczna. Znane są przypadki wylewu krwi do mózgu po przebiegnięciu wielu kilometrów. Tak się np. przytrafiło znanej amerykańskiej aktorce Sharon Stone, która doznała wylewu po joggingu. Warto też zwrócić uwagę na to, co pojawia się na talerzu. Zachowanie odpowiedniej i rozsądnej diety ma ogromny wpływ na zmniejszenie ryzyka wylewu. Najlepszym wyborem okazuje się dieta śródziemnomorska z warzywami na pierwszym planie i niewielką ilością mięsa. Lepiej też unikać picia alkoholu. Nie trzeba być całkowitym abstynentem, ponieważ kieliszek czerwonego, wytrawnego wina jest jak najbardziej wskazany – w diecie śródziemnomorskiej to przecież częsty dodatek do obiadu. Ważne jest jednak zachowanie umiaru. Z kolei palenie papierosów powoduje zwiększenie zagrożenia. Okazuje się, że osoby palące częściej doznają wylewu niż niepalące. Przyczyny czasami są też niezależne od stylu życia. Zdarza się, że wylew jest następstwem urazu głowy np. z powodu upadku. No i najważniejsza rzecz, czyli nadciśnienie tętnicze, które może powodować powstawanie mikrotętniaków w naczyniach mózgowych. Pod wpływem podwyższonego ciśnienia mogą one po prostu pękać.

co gorsze udar czy wylew